TANJA KRAGUJEVIC
Tanja Kragujević nació en 1946, en Senta, que es una pequeña y pintoresca ciudad en el río Tisa, en Voivodina (norte de Serbia). Se graduó en Filología de la Universidad de Belgrado en 1970, y obtuvo su Maestría en Artes en Literatura Comparada en 1973.
POESÍA
Vratio se Volođa. Sa fotografijama Stevana Kragujevića. Edicija "Prva knjiga". Matica srpska, Novi Sad, 1966.
Nesan. Sa grafičkim prilozima Lazara Vujaklije. Bagdala, Kruševac,1973.
Stud. Prosveta, Beograd, 1978.
Samica. Nolit, Beograd, 1986.
Osmejak omčice. KOV, Vršac, 1993.
Divlji bulevar. Rad, Beograd, 1993.
Muška srma. Srpska književna zadruga, Beograd, l993.
Duša trna. Sa crtežima Mihaila Đokovića Tikala. Prosveta, Niš,1995.
Osmejak pod stražom. KOV, Vršac, 1995.
Autoportret, sa krilom. Prosveta, Beograd,1996.
Slovočuvar i slovočuvarka. Prosveta, Beograd, 1998.
Pejzaži nevidljivog. KOV, Vršac, 2001.
Godine, pesme. Edicija "Povelja". Biblioteka Stefan Prvovenčani, Kraljevo, 2002.
Pismo na koži. Rad, Beograd, 2002.
Njutnov dremež. Književno društvo Sveti Sava, Beograd, 2004.
Žena od pesme. KOV, Vršac, 2006.
Plavi sneg. KOV, Vršac, 2008.
Staklena trava. Izabrane pesme. Priredio i pogovor napisao Nenad Šaponja. Biblioteka "Arijel", knjiga 1. AGORA, Zrenjanin, 2009.
Ruža, odista. Zavod za kulturu Vojvodine. 2010.
Motel za zbogom. Biblioteka "Stefan Prvovenčani", Kraljevo, 2010.
Staklena trava, Sedam pesama na sedam jezika. AGORA, Zrenjanin, 2012.
Hleb od ruža. KOV, Vršac, 2012.
ENSAYO:
Mitsko u Nastasijevićevom delu. Biblioteka "Argus". Vuk Karadžić, Beograd, 1976.
Dodir paunovog pera. Knjiga čitanja. Rad, Beograd, 1994.
Trepet i čvor. Druga knjiga čitanja. Rad, Beograd, 1997.
Orfej iz teretane. Treća knjiga čitanja. Prosveta, Beograd, 2001.
Božanstvo pesme. Eseji o poeziji Miodraga Pavlovića, Ivana V. Lalića, Aleksandra Ristovića, Srbe Mitrovića, Dušana Vukajlovića i Nenada Šaponje. Prosveta, Beograd, 1999.
Kutija za mesečinu. Mali eseji. KOV, Vršac, 2003.
Svirač na vlati trave. Eseji. AGORA, Zrenjanin, 2006.
Izgovoriti zvezdu. Mali eseji. AGORA, Zrenjanin, 2010.
Talog nedovršenog. Minuete. Književna opština Vršac, 2010.
Staklena trava. Sedam pesama na sedam jezika. Agora, Zrenjanin, 2012.
DOS MINUTOS DE ROSA
Cuando llegué a la feria de lo ya visto
ya todo se había agotado.
Las carpas plegadas.
Quemadas al oeste.
Las medallas repartidas.
Los derechos apropiados.
Poca cosa quedó
en libertad
me advirtieron los congregados.
Acaso dos glaciares
debajo de la campana.
A mí me resultaron
parecidos a senos de vidrio
que se rozan al caminar
de la mujer de los cantos.
Era ésa la época del fin del mundo.
Y yo le deseé lo mismo que a mí.
Nada fuera de lo común.
Una tasa de gotas de lluvia.
Dos minutos en la vida de la rosa.
Übersetzung: Traducido del serbio por Silvia Monrós de Stojaković
DVA MINUTA RUŽE
Kad stigoh na vašar viđenog
sve beše potrošeno.
Šatre skupljene.
Sagorele u zapadu.
Ordenje podeljeno.
Prava prigrabljena.
Ostalo je još malo toga
na slobodi
opomenuše me okupljeni.
Možda tek dva glečera
pod zvonom.
Meni se ona učiniše
nalik staklenim dojkama
što taknu se u hodu
žene od pesme.
Bejaše to doba kraja sveta.
A ja joj poželeh isto što i sebi.
Ništa van običnog.
Šolju kišne kapi.
Dva minuta u životu ruže.
© Tanja Kragujević
De: Žena od pesme [Woman made of Poem]
LA POLAR
Será posible que no leyeran el futuro
Pegándose a los muros de los mausoleos
las voces de la desesperanza
Y de la manzana de la ciudad
otrora dorada en sí mecida
hasta el aliento se lavaría
la boca la lengua la garganta
A flote debo salir más ágil
del aire cuyas mónadas
suspiros y huracán suelen ser
Emerger con una tajada
de postre oriental en el pelo
Iluminar el arco que se desliza
por el lomo del toro al que me somete
odisea la luna sedienta de narración
Con uno de sus doce mil
imperativos amables dice
Pues bien Ahora a contar
En el pequeño anfiteatro
parecido a un alto
peldaño de agua
que conozco porque desde siempre
allí guardé las palabras
El suspiro buceador
el frágil coral
Donde por primera vez deseé
comprender el espacio
de dimensiones alargadas
La luz sobre el agua
Así empecé
Übersetzung: Traducido del serbio por Silvia Monrós de Stojaković
POLARNA
Zar nisu čitali budućnost
I da lepe se o zidove mauzoleja
glasovi beznadežno
Da od jabuke grada
davno zlatne u sebi zanjihane
i dah bi da spere
usta jezik grlo
Gipkije moram izroniti
iz zraka čije monade
uzdah znaju biti i orkan
Uzdići se sa kriškom
lokuma u kosi
Obasjati luk što klizi
sa leđa bika kom podvodi me
odisej mesec gladan naracije
Jednim od dvanaest hiljada
umiljatih naloga kaže
Hajde sad Pričaj
U malom amfiteatru
nalik uzdignutom
vodenom stepeniku
kog znam jer oduvek
tu čuvah reči
Ronilački uzdah
krhak koral
Gde prvi put poželeh
da razumem prostor
opruženih dimenzija
Svetlost u vodi
I tako počeh
© Tanja Kragujević
De: Njutnov dremež [Newton’s Slumber]
Publicado en:: 2004, Književno društvo Sveti Sava
LA PALOMA FRÍA
Hablábamos de poesía.
Los pensamientos pasajeros
se reflejaban en las vidrieras.
Y las palabras no buscadas
se encontraban
en sus meditados
y susceptibles seres.
En los breves silencios
casi se podía
oír un sonido parecido
al de echar llave
a la cerradura de seguridad.
Cuando los niños
están en los columpios.
Y la paloma fría
en una palma seca.
Cuando por fin las cosas
encuentran su lugar.
Luminoso y radiante.
Como el repentino
traslado de aquellos
que no viajan a ningun lugar.
Übersetzung: Traducido del serbio por Silvia Monrós de Stojaković
HLADNA GOLUBICA
Govorili smo o poeziji.
Misli prolaznice
ogledale su se u izlozima.
I reči netražene
pronalazile se
u svojim promišljenim
i osetljivim bićima.
U kratkim ćutnjama
gotovo da se mogao
začuti zvuk sličan
onom kad se sklopi
sigurnosna brava.
Kad deca su
na ljuljaškama.
I hladna golubica
na suvom dlanu.
Kad stvari napokon
nalaze svoje mesto.
Svetlo i ozračeno.
Kao iznenadno
preseljenje onih
što nikuda ne putuju.
© Tanja Kragujević
De: Žena od pesme [Woman made of Poem]
Publicado en:: 2006, KOV
TÚ
Tú eres la verdad sobre mí
más comprobable.
Cúbreme los hombros
con el abrigo
que ya no existe.
Y ése es todo el sentido
de este rememorar.
El que el movimiento
de tus manos
haga mi cuerpo.
Captas
el segundo de oro
de la lluvia de mi ojo.
La ola del fondo.
Donde crece el tronco.
El hogar al aire libre
de tu alma.
Übersetzung: Traducido del serbio por Silvia Monrós de Stojaković
TI
Ti si najproverivija
istina o meni.
Obgrliš mi ramena
kaputom
koji više ne postoji.
I to je sav smisao
ovog podsećanja.
To što pokret
tvojih ruku
čini moje telo.
Hvataš
zlatnu sekundu
kiše mog oka.
Talas dna.
Gde raste stablo.
Dom pod nebom
tvoje duše.
© Tanja Kragujević
De: Žena od pesme [Woman made of Poem]
Publicado en:: 2006, KOV
HIERBA DE VIDRIO
Noté un petirrojo
en la hierba de vidrio.
Juntaré sus sílabas pensé.
En una campana de cristal.
En la camisa del poema.
Pequeñas pinzas claras precisará
el aire destrozado.
Porque las grúas llegan
sin avisar. Temprano.
Derriban la puerta
del hielo delgado.
Llévanse las raíces.
La arena y la piedra.
Tergiversan las palabras.
Entonces ellas se quedan desnudas.
Sin tejido de encaje.
Con la boca abierta.
Mientras crecen
el terraplén y el hormigón.
Los cimientos y la casa.
Para cientos de años
de soledad.
Übersetzung: Traducido del serbio por Silvia Monrós de Stojaković
STAKLENA TRAVA
Spazih crvendaća
u staklenoj travi.
Skupiću njegove
slogove pomislih.
U stakleno zvono.
U košulju pesme.
Trebaće bistre
štipaljčice
razorenom zraku.
Jer kranovi stižu
bez najave. Rano.
Obijaju vrata
tankom ledu.
Iznose korenje.
Pesak i kamen.
Preokreću reči.
I one ostaju nage.
Bez veznog štiva.
Otvorenih usta.
Dok rastu
nasip i malter.
Temelj i kuća.
Za stotinu
godina samoće.
© Tanja Kragujević
De: Plavi sneg. Pesme
Publicado en:: 2008, KOV
LA REINA DE LA AGUJA
Gasto poco.
Porque ya no queda
mucho.
Díceme
el irremediable
ángulo del horizonte.
El supermercado
del que cada uno ha arrebatado
alguna nadería.
Algún aparatillo.
Un corazón de repuesto.
Se ha quedado la noche
de las venas cortadas.
Un verano hambriento
en las barricadas.
Un beso demasiado caro
sin amor.
Espero que vengas a mí.
Sólo tú. Pequeño
poema de defensa.
Con griterío y los banderines
dorados cual un salvavidas fluvial
busco
tu cuerpo en la arena.
Donde la vida
empieza de nuevo.
Sólo tú me conviertes
en la reina de la aguja.
Y me depositas con aplomo
de mil RPM.
Para que dentro del pánico de la mente
y del brillo de los sentidos abra
la temporada con música
y estrellas. Una vez más.
Y siempre distinto.
Como si ya no fuera
polvo. Caído.
Como si de repente fuera
alumbrada
en el fondo del tronco
la fuerza remanente
de un poema de lluvia.
La incrustación
de lo invisible.
Un moretón flotante.
Que se comprimió.
Para encontrar lugar
dentro de mí.
Übersetzung: Traducido del serbio por Silvia Monrós de Stojaković
KRALJICA IGLE
Trošim malo.
Jer nije preostalo
mnogo.
Govori mi
neoporavljeni
ugao vidika.
Dragostor iz koga
svako je ugrabio
neku stvarku.
Aparatić.
Rezervno srce.
Ostala je noć
presečenih vena.
Gladno leto
na barikadama.
Preskupi poljubac
bez ljubavi.
Čekam da mi dođeš.
Samo ti. Mala
pesmo odbrane.
Uz krike i zlatne
zastavice kao rečni
spasilac tražim
tvoje telo u pesku.
Gde život
iznova počinje.
Samo ti me pretvaraš
u kraljicu igle.
I sigurno spuštaš
na ploču
sa hiljadu obrtaja.
Da u panici razuma
i sjaju čula otvorim
sezonu s muzikom
i zvezdama. Opet.
A posve drukčije.
Kao da već nisam
prašina. Pala.
Kao da sam iznenada
negde u dubu
osvetljena
zaostala snaga
kišne pesme.
Inkrustacija
nevidljivog.
Plutajuća modrica.
Što sažela se.
Da u meni
nađe mesto.
© Tanja Kragujević
De: Plavi sneg. Pesme [Blue Snow. Poems]
Publicado en:: 2008, KOV
QUÉ ESTUVE HACIENDO
Por doquier conmigo
estuve llevando
mis ilusiones.
Llevaban mis zapatos.
Comían de mi plato.
Dejaban caer sus ovillos
de cariño sobre mi falda.
Con un agudo silbido
de los ojos a veces
me llevaban al espacio
sideral. Por fuera del mundo.
Para fallecer
por todas esas luces
fugaces y esas musas rápidas.
Para lamer con la mirada
las cumbres nevadas. Las copas
de los Urales espaciales.
Cuyos charcos en el suelo
del planeta de vez en cuando
al mediodía soñoliento y caliente
la paloma se bebe.
Las inscribía
en escuelas superiores.
En pasiones profundas.
Les enseñaba los idiomas
de otros seres. La locura.
Para ellas revisaba
los manuales
no interpretables
de la ternura y del dolor.
Las adiestraba
en las maneras de respirar.
En la caligrafía. En el brillo
de la piel. En las plegarias
por todo lo abatido.
Para que refulgieran.
Cual cobre sin llorar.
Cuando lleguen al summit
de las rosas muertas.
Detrás de la puerta giratoria.
Donde del brillo completo
para siempre se desploma
el botón de las noches imperiales.
Para que crujan.
Como la fíbula.
Cuando se dobla.
Y para que con la herencia
de su don vulnerable junten
dos montoncitos
solitarios.
De tierra desierta.
Übersetzung: Traducido del serbio por Silvia Monrós de Stojaković
ŠTA SAM RADILA
Svuda sa sobom
vodila sam
svoje privide.
Nosili su moje cipele.
Jeli iz moje zdele.
Spuštali svoja ljupka
klupka na moje krilo.
Oštrim zviždukom
očiju katkad me
izvodili u otvoren
kosmos. Van sveta.
Da umiremo
za sva ta kratka
svetla i brze muze.
Da ližemo pogledom
snežne vrhove. Kupe
svemirskih Urala.
Ćije barice na tlu
planete ponekad
u sanjivo i vrelo podne
ispije golub.
Upisivala sam ih
u visoke škole.
U duboke strasti.
Učila ih jezicima
drugih bića. Ludilu.
Listala za njih
nerastumačljive
priručnike
nežnosti i bola.
Usavršavala ih
u načinima disanja.
Kaligrafiji. Blistanju
kože. Molitvama
svemu klonulom.
Da bljesnu.
Kao neisplakan bakar.
Kad stignu na samit
mrtvih ruža.
Iza okretnih vrata.
Gde iz punog sjaja
zauvek se otkotrlja
dugme carskih noći.
Da škripnu.
Kao fibula.
Kad sklopi se.
I nasleđem svog
ranjivog dara veže
dve usamljene
grudvice.
Puste zemlje.
© Tanja Kragujević
De: Plavi sneg.Pesme [Blue Snow. Poems]
Publicado en:: 2008, KOV
No hay comentarios:
Publicar un comentario