Lucienne Stassaert
(Nacida en Amberes, BÉLGICA el 10 de enero 1936), es una poeta belga.
OBRA:
Verhalen van de jonkvrouw met de spade (1965)
Bongobloesembloed (with Max Kazan) (1966)
Fossiel (1969)
Het dagelijks feest (1970)
De houtworm (1970)
Het Stenenrijk (1973)
In de klok van de machine tikt een mens (1973)
De blauwe uniformen (1974)
Vergeten grens (1974)
Een kleine zeeanemoon (1975)
Best mogelijk (1975)
Canción de despedida
Hay una canción
que hace volver
el tiempo
¿recuerdas cómo
sí, sí, cómo
sí, sí, cómo
lo que se llama
felicidad
resuena con claridad
insoportable
al principio
y en el principio
del fin?
en algún sitio
en algún sitio
está la melodía
después
perdida
recuerdas cómo
sí, sí, cómo
sí, sí, cómo
destellaba
y titilaba
hasta que oías
una campanilla:
se acabó el amor
rebosa el vaso –
Una voz
queda atrás
en una caja de música
no dice cómo
no dice cuánto
lleva encerrada
y para abrir
la tapa de la caja
recuerdas cómo
sí, sí, cómo
sí, sí, cómo
tendrás que levantar
una piedra:
soy yo, padre,
déjame entrar
no importa cómo
no importa cómo
Übersetzung: Traducción: Fernando García de la Banda
A capella (Malaga: CEDMA, 2007).
Afscheidsliedje
Er is een liedje
dat de tijd
doet keren
weet je nog hoe
nu dan hoe
nu dan hoe
wat een stem
geluk zou noemen
onverdraaglijk
helder klinkt
in het begin
en aan het begin
van het einde?
irgendwo
irgendwo
loopt de melodie
daarna
verloren
weet je nog hoe
nu dan hoe
nu dan hoe
ze tintelde
en pinkelde
tot je een belletje
hoorde rinkelen:
de liefde is op
de maat is vol -
Er blijft een stem
in een muziekdoos
achter
ze zegt niet hoe
zegt niet hoe lang
ze klem zit
en om het kistdeksel
te openen
weet je nog hoe
nu dan hoe
nu dan hoe
zal je een steen
moeten oplichten:
ik ben het, vader,
laat mij binnen
het geeft niet hoe
het geeft niet hoe
© Uitgeverij P
De: Afscheidsliedjes
Publicado en:: 2001, Uitgeverij P
[Apartado junto a los enseres rotos]
Apartado junto a los enseres rotos
sus entrañas de muelles dejan ver
las gracias y desgracias de un viejo colchón.
La lana revela de pronto secretos
y en sus abultados nudos
se agolpan estribillos y dúos:
Ven amor mío, no te retires
aún. Pálpame
como si fuera otra vez una extraña
que te pregunta el camino hacia el hoy –
Quiero desaparecer dentro de un cuerpo
crudo, batir las alas
como en una gruta submarina.
Tan rápido como un pájaro, con breves golpes,
sonó este dúo como un duelo
y en un silencio borrado a besos
una voz casi ahogada surgió como un resorte:
“Muere tú primero, que yo te sigo...”
Ven amor mío, recógeme
como hace el caracol con sus cuernos.
No quiero ver la luz
que silba en mis costillas –
Prende rápido fuego a mi cuerpo
encorvado: otro suspiro más
y la flor se habrá perdido.
Übersetzung: Traducción: Fernando García de la Banda
A capella (Malaga: CEDMA, 2007).
[Aan kant gezet bij afgesleten inboedel]
Aan kant gezet bij afgesleten inboedel
toont haar springveren binnenste
het wel en wee van een oude matras.
't Kapok laat plots geheimen los
en in haar bobbelige noppen
kroppen refreinen en duetten:
Kom liefste, trek je nog
niet terug. Tast mij af
of ik opnieuw een vreemde ben
die je de weg vraagt naar vandaag –
Ik wil verdwijnen binnenin
een rauw lichaam klapwieken
als in een onderzeese grot.
Zo vogelvlug, met korte stoten,
klonk dit duet als een duel
als middenin een afgekuste stilte
een stem, haast verstikt, opveerde:
"Ga jij eerst dood, dan volg ik wel ... "
Kom liefste, haal mij in
zoals een slak haar voelhorentjes.
Ik wil het licht niet zien
dat in mijn ribben fluit -
Steek vlug mijn kromgesloten
lijf in brand: nog één zucht
en de fleur is eraf
© Uitgeverij P
De: Afscheidsliedjes
Publicado en:: 2001, Uitgeverij P
[Dama Muerte]
Dama Muerte
siempre inminente
inspira y espira
tras la red de niebla
de abril
la primera luz
que aún no ha dejado
el luto
y aún os permite
pasar de largo –
Dama Muerte
me voy de juerga con vos
por el campo
despierta por agudos
dolores de crecimiento
cuando las yemas pierden
su corazón colmado
de simiente de sueños
y la verde violencia
convierte lo seco
en zarza y espino –
Dama Muerte
os siento saltar como un surtidor
en mi corazón y mis riñones:
¿Acaso no es esto la vida
después de la vida?
No, no. Aún no. Aún no.
Übersetzung: Traducción: Fernando García de la Banda
From: A capella (Malaga: CEDMA, 2007)
[Dame Dood]
Dame Dood
u blijft maar op til
ademt in en uit
achter het nevelnet
van april
het eerste licht
dat de rouw
nog niet heeft afgelegd
en u nog steeds
voorbij laat gaan -
Dame Dood
ik ga aan de zwier met u
het land in
wakker van
schele groeipijn
als knoppen hun hart
vol droomzaadjes verliezen
en het groene geweld
het dorre ombuigt
in braam en stekelbrem -
Dame Dood
ik voel u in hart en nieren
bruisen als een fontein:
dit is toch het leven
na het leven niet?
Nog niet. Nog niet. Nog niet.
© Uitgeverij P
De: Afscheidsliedjes
Publicado en:: 2001, Uitgeverij P
[Las fluctuaciones continúan]
Las fluctuaciones continúan –
sigue el afinador en su tarea:
quiere probar esos tonos estridentes,
los armónicos que rigen mis adentros.
Según abre registros
hago sonar la música, y a veces
bailan la muerte y la doncella.
Primero demasiado lento, luego tan rápido
como si se elevara por mi piel.
Hay un amante en su tarea:
quiere dar fe de mi existencia.
Übersetzung: Traducción: Fernando García de la Banda
A capella (Malaga: CEDMA, 2007).
[De zweving houdt niet op]
De zweving houdt niet op -
er is een stemmer aan het werk
die schrille toonhoogten wil uittesten,
de boventonen van mijn binnenkant.
Als hij registers opentrekt
breng ik muziek voort, nu en dan
dansen het meisje en de dood.
Eerst al te langzaam, dan zo snel
alsof hij opstijgt in mijn vel.
Er is een minnaar aan het werk
die wil bewijzen dat ik besta.
© Poeziecentrum
De: Blind vuur
Publicado en:: 1995, Poeziecentrum
[Hacerse a este esqueleto]
Hacerse
a este esqueleto
antes de hincharse
de ansia de muerte –
Hacerse
a la idea
o al tic-tac ahora
que tu corazón rehúsa andar –
El final
de pronto tan cercano
que ya casi
ha llegado la hora
Übersetzung: Traducción: Fernando García de la Banda
A capella (Malaga: CEDMA, 2007)
[Wennen aan het geraamte]
Wennen
aan het geraamte
vóór je bol
van doodzucht bent -
Wennen
aan de gedachte
of klokslag nu
je hart zich aftikt -
De uitkomst
opeens zo nabij
dat het al bijna
zo ver is
© Uitgeverij P
De: In aanraking
Publicado en:: 2004, Uitgeverij P
A capella
Exprimido placer, cumplida pérdida
no de los panales fluyes
o del amor.
Y más ajena al mundo, al tiempo,
entona la marea la lengua de las sombras
un canto más excelso.
Y tú, que ya no sufres el tormento
lumbar de la primavera:
toma nota de la foliación, haz girar una rueda
ante mi cuerpo. Soy tu igual en la muerte.
Y tu salmuera, tu urticaria -
no estoy aquí para sanarte.
Y mira: las arañas tejen su tela presurosas.
La rosa entrega aún su falso fruto:
su nombre sigue siendo rosa, y abre la noche.
Übersetzung: Traducción: Fernando García de la Banda
A capella (Malaga: CEDMA, 2007).
A capella
Gepijnd genot, voltooid verlies
vloeit uit de raten en
de liefde niet.
En wereldvreemder, loos van tijd
orgelt het tij de taal der schaduwen
een voorgezongen, hoger lied.
En gij, niet nader gekwelde
met de lente in de lendenen:
teken de bladstand aan, draai een rad
voor mijn lichaam. Ik ben uw doodsverwante.
En uw pekel, uw netelkoorts -
geen mens die u geneest.
En zie: spinnen weven ijlings hun rag.
Nog legt de roos haar schijnvrucht af:
haar naam blijft roos, opent de nacht.
© Orion
De: De Spekende Gelijkenis
Publicado en:: 1978, Orion
No hay comentarios:
Publicar un comentario