Ivan Golub
Ivan Golub nació en Croacia en 1930. Sacerdote y teólogo, científico, catedrático, poeta y profesor invitado en numerosas universidades de Europa y América. El área y dominio de su reflexión ha sido la antropología filosófica y teológica. Su obra es, como alguno de los estudiosos de la misma han calificado con acierto, una teología poética. Miembro de la Comisión teológica internacional. Obtuvo el Premio internacional Fernando Rielo de poesía mística y religiosa del año 2000. Han sido traducidas al castellano sus obras «No me escondas tu rostro» y «Peregrino», ambas en 1998.
De la edición bilingüe, croata-español, titulada "Peregrino" ("Hodocasnik") (1998); traducción de Albertina García Corveiras-Razum y Francisco Javier Juez Gálvez:
No te pido mucho
de la estrella sólo un guiño
del mar sólo una gota
del pan sólo la costra
de la hoja sólo la sombra.
"POR UN PLATO DE LENTEJAS"
Me desperté. Con la mano me acerqué el reloj de pulsera a los ojos. Las cinco y unos minutos. Me levanté. Levanté la cortina de la ventana. Rojo. Ahora saldrá el sol. Abro la ventana. Un mirlo canta en el alambre. Se despluma. Y me siento bien.
Gracias por habernos dado el sol
y por haberme regalado la razón.
No venderé la primogenitura por un plato de lentejas
ni por un mísero bocado el caminar sin cadenas.
No venderé la primogenitura por un plato de lentejas
ni por una palabra lisonjera la tranquilidad.
No venderé la primogenitura por un plato de lentejas
ni por un siclo a la Persona.
No venderé la primogenitura por un plato de lentejas
ni por una ilusión de fuego los ojos.
No venderé la primogenitura por un plato de lentejas
ni por la orilla el mar.
No venderé la primogenitura por un plato de lentejas
ni por un carruaje las alas.
No venderé la primogenitura por un plato de lentejas
ni por una bandada de cuervos el águila.
No venderé la primogenitura por un plato de lentejas
ni por una silla de montar las sandalias.
No venderé la primogenitura por un plato de lentejas
ni por un palacio un poema.
Escrito está: La codicia es la fuente de todos los males. ¿Sigue cantando el mirlo en el alambre?
Quare fremuerunt gentes
Es de noche, noche cerrada.
La luna llena es de un rojo de sangre.
El silencio amenaza con el ruido.
Las tinieblas cubren los movimientos.
No duermen los ojos de los próceres
ni se cierran los párpados de la madre.
Las manos juntas imploran a Dios
y la sangre de Abel clama venganza.
Los amigos de Job cuentan disparates.
El guerrero conoce su herida.
Orugas de hierro se arrastran por la carretera.
Empezó lo que empezó.
Empezó la guerra. La guerra.
El loco Marte puede frotarse las manos.
Quare fremuerunt gentes
et populi meditati sunt inania?
El fantasma de la guerra
En el desierto se alza el fantasma de la guerra
y las manos cogen la lanza.
De la arena sacan el hacha de guerra
e invocan al dios Marte.
Los ángeles inquietos por Belén
y los pastores se miran, confusos.
Los Reyes dudan si partir
y sus camellos marcan el paso.
El Príncipe de la paz duerme entre pajas.
¿Lo despertamos?
¿O lo sobresaltará el ruido de las armas?
¡Quién sabe con qué sueña!
¡¿Qué puede soñar de la paz el Príncipe?!
El llanto del profeta
Lloró el profeta sobre la ciudad.
No hay templo en la montaña.
El rostro de la calle se ha desmoronado.
Humean las casas quemadas por doquier.
Huyen por los rescoldos las asustadas ratas.
Está airado el Señor.
Como a vasija de alfarero golpeó la ciudad.
El bastón de hierro aún le tiembla en la mano.
A lo lejos se escucha el lamento del desterrado,
y un niño pregunta a su madre: "¿Por qué?"
Las lagrimas empapan una seca corteza de pan.
Poezija: Ivan Golub, teolog i pjesnik: 77 godina života i 50 godina svećeništva
Četiri godišnja doba jednoga zlatomisnika: Smije se Bog – Deus ridens
LJETO
Izlazi Sunce
Izlazi Sunce
I prije 77 ljeta
Dočekalo si me, Sunce.
Bogu hvala
I baš danas na 77. rođendan
U časoslovu čitam:
»Zbroj naše dobi sedamdeset je godina,
ako smo snažni i osamdeset.
Nauči nas dane naše brojiti
Da steknemo mudro srce« (Psalam 90)
Brojim 50 ljeta od mlade mise
Zlatomisnička godina,
zlatna misa, zlatni misnik, zlatomisnik.
Zagreb, 21. lipnja 2007, prvi dan ljeta, najdulji dan, moj 77. rođendan
Dobro došlo lijepo ljeto
Dobro došlo lijepo ljeto.
Čuješ li ptice
Pjevaju ti dobrodošlice.
I među njima golub
– makar golubi nisu ptice pjevice –
golub ovaj s perom u ruci.
Moj put dočeka godišnjih doba
Skraćuje se iz godine u godinu.
Prošla su vremena kad sam
Godišnja doba dočekivao na Sljemenu
Pa na Kraljičinu zdencu
Onda na Jurjevskom groblju.
Sada na pragu svoga doma.
Zagreb, 21. lipnja 2007.
Ode Tadija
I bi jutro.
Baš da čujem na radiju u 8 sati, kakva je temperatura u Zagrebu. Čujem zvonki glas Dragutina Tadijanovića. To ne sluti na dobro. Govori kako je prvi put slušao Radio Zagreb 1926. Možda je neka godišnjica Radija Zagreb. No, kad je završio Tadijin iskaz i umuknuo njegov glas, kazivatelj (tuđicom spiker) Dubravko Sidor, moj susjed, nastavlja: »To su bile riječi Dragutina Tadijanovića, koji je sinoć umro u 102. godini.« Pokoj mu duši. Nazvah doktoricu Mirjanu Brlić, Tadijinu doktoricu. »Čuo sam na radiju. Suosjećam. Tadija je sklopio oči. Je li onako, kako ste mi bili rekli da će samo zaspati?« upitah. »Tako je i bilo«, reče ona. »A ja sam mu poslao pozivnicu na svoju zlatnu misu 1. srpnja«, velim gotovo spočitljivo. »U Zagrebu ste?« pita ona. »Sutra u Mariji Bistrici, u nedjelju u Kalinovcu imam zlatnu misu.« Ustajem. »Oče naš… Pokoj vječni daruj mu, Gospodine«.
Otišao je stari prijatelj
Zaklopio si oči
Koje se nisu mogle nagledati
Klonule su ruke
Koje su držale pero kao putni štap
Smirile se noge
Što su brzale niz Ilicu, uz Gajevu
Navraćale u rodno Rastušje
Umuknuo je glas
Koji je odzvanjao kao zvona
Na kapeli sv. Vida u Rastušju
Smirile se uši
Što su se naprezale da čuju svaku riječ
Otišao je Tadija
Kud za vazda gre se
Otišao je divni prijatelj
Tadija, nastavi razgovore s Njime (ondje)
S kojim si razgovarao (ovdje)
I bi večer.
Dan je u znaku priprave za zlatnu misu. Doktorica Brlić mi se javlja glede sprovoda. Na televizijskom dnevniku pokazali su Dragutina Tadijanovića kako govori: »Bog, u kojega vjerujem, zna što radi. Drži me na dlanu desne ruke. Kad ga okrene, ode Tadija.«
Zagreb, 28. lipnja 2008, kišni četvrtak
Anđeo
Prošetah do crkve sv. Jurja
Na Jurjevskom groblju sada perivoju
Kolika djeca
Dijete sniva
Žena ga gleda
»Kao anđeo« velim
Ona šuti
U povratku ponovih
»Spava kao anđeo.«
Žena sliježe ramenima.
»Deutsch?« pitam.
»Vilnius« ona kaže.
»Vilnius, Vilnius« ponavljam
Misleći na posljednje Križanićeve godine u Vilniusu
»Govorite po ruski?« pitam.
»Kak angel«
Nasmija se umjetnim zubima žena.
»Byl Putin v Zagrebe?« pita
»Byl« velim
»Ne volim politiku
ona nije anđeo
Politika ne angel hranitel’.«
Odlazim ususret crnim oblacima pred Sljemenom
Zelene kupole mirogojskih arkada
približile se nadomak ruke.
Željan šetnje.
Zagreb, 11. srpnja 2007, kišna srijeda
JESEN
Prvo jesensko sunce
Dobro mi došlo
Prvo jesensko sunce
Hvala Ruci koja ga
Na nevidljivu pruži dlanu
Zagreb, 23. rujna 2007, sunčana nedjelja, XXV. u godini, prvi dan jeseni
Šumi, šumi krošnja
Šumi, šumi krošnja
Labaševa bukva crna
Sada će se s Ivanova tornja
Oglasiti pozdravljenja zvona
Zagreb, 21. listopada 2007, oblačna nedjelja
Savez suza
Savez suza ne mijenja zvijezde
Ni vatra mora ne pali obalu
Gorući grm još gori i ne dogorijeva
Bosonogi se bliži ognju
Netko ga zove da se vrati
On ne postade stup od soli
Sa zvijezdama se zaigran brati
Odan Bogomdanoj kobi
Mrvi među prstima zemlju
Zvijezde propušta kroz prste
Razmata sveti Svitak
U njemu Boga traži stazama
Otire korak suzama
Plače sa/za zvijezdama
Zagreb, 22. studenoga 2007, sunčani četvrtak
Na grmu
Na grmu
Dva žuta
Žuta cvijeta
Gledaju mene
Pitaju: »Koje je ovo godine doba?«
»Prosinac«, kažem.
Vele mi da lažem.
Zagreb, 7. prosinca 2007, magloviti petak
Objedujem sam
Objedujem sam
Dan na dan
Kao papa
Sve do Ivana XXIII
Pa ne će se valjda
netko dičiti da je vidio
papu kako jede
Časne mi donijele
Tri lista salate
Dva odreska pizze
Ali ne napolitane
I zdjelicu krumpirove juhe.
I sjetih se – otkud, zašto –
Triju imena iz sjemeništa na Šalati:
Ivić, Provaznik i Hepp
Ovaj potonji s dva pp
Lica kao u magli
Upravo kakva je danas
Blijeda, bijela, pepeljasta
Zagrebačka gospocka djeca
Bogzna gdje li su
Baš ću pogledati telefonski imenik
Postoje li ta prezimena
Ivić i ne gledam
Znam da ih ima
I ravnatelj Muzeja grada Zagreba je Ivić
A Hepp? Ima ih pet.
Sve žene: tri Marije, jedna Ana i jedna Štefica
Provaznika nema u imeniku
Što li bje od njih?
Nikad čuo za njih
Oni za me možda
Na radiju ili televiziji
I juha je hladna
I pizza mrzla
I salata suha
Zagreb, 16. prosinca 2007, kišni ponedjeljak
Kasno jesensko sunce
Iza kupole na Šalati
Podiže vatrenu glavu
Traži moje lice
Kasno jesensko sunce
Zagreb, 19. prosinca 2007, sunčana srijeda
Ivan Golub
No hay comentarios:
Publicar un comentario