Alberte Momán Noval, nacido en Ferrol en 1976. Ingeniero Técnico Agrícola de formación y muy interesado en el mundo de la literatura.
Narrador y poeta, galardonado, entre otros, con el II Certame de Narrativas Quentes convocado por Edicións Positivas y premiado con la publicación del libro, bajo el título "'O lobo da xente". Ganador del Certamen Francisco Añón de poesía y el Certamen de Poesía Rosalía de Castro de Cornellá. Colaborador en diferentes volúmenes colectivos como el Xuro que nunca volverei pasar fame. Poesía escarlata y el Sempre mar. Cultura contra a Burla Negra entre otros. Colaborador en revistas electrónicas como andar21 y Biblioteca Virtual Galega
Libros:
O lobo da xente. (Edicións Positivas. 2003) II Premio Narrativas Quentes
O alento da musa. (Difusora de Letras Artes e Ideas. 2007)
Ferrol e o que queda por chover. (Lulu.com. 2008)
Erótica. (Lulu.com. 2008)
Baile Átha Cliath. (Caldeirón. 2008)
A crise irredutible. (Lulu.com 2009) Http://acriseirredutible.wordpress.com
Por unha palabra tan só. Poema para @s máis nen@s. (Ed. de autor. 2010)
Os quilómetros que percorremos dende aquela. (Editorial Toxosoutos. 2011)
Volumes Colectivos:
Xuro que nunca volverei pasar fame. Poesía Escarlata (Difusora de
Letras Artes e Ideas. 2003)
Isto é un poema e hai xente detrás (Espiral Maior. 2007) participando coa
obra De ter un can chamaríalle Guenguis
A porta verde do sétimo andar (Edición d@s autor@s. 2007)
Outro Mundo é necesario, construamos a alternativa. (XXIIII Festival da Poesía no Condado) 2009
En defensa do Poleiro. A voz de escritores galegos en Celanova. (Toxosoutos. 2010)
Sétimo Andar, Poesía Alén (Nova Galicia Edicións. 2010)
De Castro.- Alba Méndez e Alberte Momán (Q de Vian Cadernos. A Porta Verde do Sétimo Andar. 2010)
Vai en viño
O xenio embriagador no misticismo das palabras,
evocación suculenta, un Chardonai entre os
brancos, un Sagrantino entre os tintos; a mistura
agradable dun lombo fresco cun queixo do
Cebreiro, o toque de sal co poder tánico da
Mencía.
Mais, como a textura arenosa dun Sangiovese en
pipa envellecida polo ácido do tempo, nos
arrabaldes a linguaxe pérdese entre improperios
sen mesura repetidos.
Lémbra ese momento delirante de cariño entre o
odio dun Montepulciano de crianza en loita coa súa
cor homoxenea, que vai sendo máis tella na
agonía do desamor. Esa estraña acidez dun
Veneto, que perdura entre o estupor dunha
personalidade atónita que observa caer o seu
desexo, como dozura dun Malaga, na pipa dun
vinagre floreado.
Nesta cantina non se destilan grandes licores, por
ser perverso bagazo oculto entre o nome dun gran
viño. Porque a oportunidade non fai bon ao
bodegueiro, xa que na experiencia non se atopa o
talento, e a calidade do caldo imbuese na esencia,
na conxugación de factores, da cal carezo. Só
dependo da vontade, vontade de non poboar as
mesas de viles botellas, indignas de min, da miña
forza de contuniar o soño vestido cun selo de
calidade.
Ristrette però
no máis a dentro
un solpor
unha estraña confianza
un beizo sobre unha pel
de galiña
un silencio de infusión teínica
unha cervexa
fría
a incomodidade da friaxe
sobre o corpo todo
figuras
des-formas
os golpes dun balbordo insensible
tamén
indiferente
non hai horas
e de súpeto
a madrugada
e a noite faise máis noite
cando se é consciente
para chover
tamén
un pouco
amparados pola dor
ademais
unha lingua ate a gorxa
allea
despois a ausencia
e a vida
doutra volta
como se tal cousa
e un desexo que nos empraza
remítenos
á distancia
e ao retorno
sempre
máis tarde
Dicían sobre Deus
Dicían sobre Deus que se comunicaba
por medio de ‘parábolas’
para non ser entendido.
Tentarei mostrar o entendible con
Romántica sutileza.
Un ollo silíceo á porta dun laboratorio de estética,
mentres xentes de moi distinta condición
precipitan o seu nexo común nunha mesma dirección.
-a lámpada que destila as súas formas nas inconstantes augas do río
farache ver da túa condición o deplorable,
deixando ás escuras as plúmbeas conciencias e mostrando o camiño a quen lixeiro pervaga
nas noites de luz máis escurridía.
a ponte
a ponte servirá de oráculo ás túas máis íntimas inquedanzas.
-a luz, dis
que frivoliza con desmesura
sobre a súa sobrenatural capacidade de ver máis aló do infecto corpo
a luz
que fala ao incauto mentres este se móstra ausente
para ocultarse despois e xogar así co seu desconcerto
esa luz da que me falas
da que tanto soñei o seu ollar sobre o meu descontento
da que tentei a man para axudarme nos chanzos que agora esquivar pretendo
da que procurei conversa e consolo nas frías noites fronte a miña flaccidez
gárdate de nos contentar con palabras que son ausencia e fálalle á túa luz,
filla do Creador e que Maldoror pervertíu coa súa saliva,
para anunciarlle da nosa existencia no mundo de pan doce,
o Peter Pan que medrar non quería.
Como se tal cousa
como se tal cousa
a erección fructifica polo prohibido
toda carne faise apaixoante
aínda que máis aquela na que prevalece o intercambio
a economía sumerxida
co sabor exótico
alimentado pola distancia
e a escuridade iluminada a penas
por unha luz distante
tenue
pública
no mesmo momento
no que o pantalón sacude a humidade delatora
en calquera esquina
como o can que disfruta da fugaz liberdade
de marcar o territorio efémero
ocultando a humillación
os petos baleiros
procurando os lugares máis inaccesibles
para volver a un fogar
onde o desexo faise máis íntimo
inmaterial
No hay comentarios:
Publicar un comentario