MANUEL ALFONSO ESTÉVEZ [9925]

MANUEL ALFONSO ESTÉVEZ (Fornelos de la Ribera - Salvatierra de Miño, PONTEVEDRA  1.932) es un humilde escritor y poeta en lengua gallega y castellana.

Sobrino nieto de Rogelio Estévez Cambra, notario en Bahía Blanca en Argentina, aprendió a leer y escribir en la escuela pública de San Andrés de Lourido. Estudia en la Escuela Profesional de Comercio, contador, peritaje y profesorado mercantil  y “pintura” con el maestro pintor Colmeiro del que aprende el oficio con unos cien lienzos cuya colección es  particular.

Reportero de El Pueblo Gallego con José María Castroviejo de director colabora en “Orientación Gallega” de Buenos Aires y “Vieiros” de México, formando parte de la tertulia del poeta Celso Emilio Ferreiro con Álvaro Cunqueiro y otros.

Dedicado a su profesión en San Sebastián, colabora con La Voz de España, Unidad y El Diario Vasco, funda cooperativas a las que se dedica por entero hasta su regreso a Galicia, quedando en Ourense al servicio del cooperativismo orensano y colaborando con La Región. En Vigo, con Faro de Vigo, Diario Atlántico y Siglo XXI. Dispone del blog Condado de Salvatierra de Miño en el que escribe temas de su tierra y alguna que otra poesía. En estos momentos tiene preparados para su publicación varios libros.

Web: www.condadodesalvaterradominho.es

A CEPA MURCHA

Coas follas amarelas

do inverno e ramas curvas,

Vencida

polos anos de Nai

noutro tempo que

ninguén lembra, veño

tódalas tardes a

sentarme na eira

da casa: e gústame

ver as cores e

riberetes follas

brillantes, cando

o crepúsculo se abate

e o vento zoa

o borde do rueiro do Casco

e contemplo

a “camelia” que

aínda existe.

NOITE TRISTE

Silenciosamente chove en Vigo,

As pálidas rameiras se consumen,

E cando as doce

Tocan os seus zapatos,

Como as chaves

Rizadas

Van e veñen

Pola  Beiramar,

Polo “Mar de Vigo”.

¿Que faremos coas sobras de tanta

Fémina “mimada”?,

Cando o amañecer ábrese

Un gran peito, algún suspiro

Acaso

Unha desgraza.

¡Que faremos, amigos!

PARADOXA DA MIÑA VIDA

¿Quen son eu?

Isto que é tan fráxil

Tan inerte e minúsculo

Centro do meu universo

Este, son eu, que respira,

Ar diáfano.

Este son eu

Ameazado

Por todas partes

Coas cousas que amo

E que non podo defender

Mais “aló” dun mesmo,

Ne sequera neste blog.

AMAR SOIO O DIÑEIRO

Amar o diñeiro, é o amor primeiro,

i é o amor primeiro antes que Deus;

E si é crucificado e verdadeiro,

Xa é un so amor, xa non son dous.

Amar o diñeiro ata xogarse enteiro,

Do puro patrio,ben común en pos,

E afrontar a marusía e vento fero;

Iso se inscribe o crédito de Deus.

Deus o que non se ve. Deus insondable,

De todo o que é bo, escuro abismo,

So visible pola escura fe.

Pódese amar, por moito que de el

Se fale

Do fondo do seu xélido egoísmo,

¿ Quen  é capaz de amar

Pensando so no diñeiro?.

SEÑOR...

Señor: que me miras,

¡Mírame un pouco!

Eu teño unha pobreza para vostede

É para min,

Limpa,

Ben disposta:

Vale corenta

douna por dez.

Señor: Que non me lembras,

Búscame un pouco.

Búscame a sorte,

¡Non te deteñas!

Vendo a pobreza:

¡que cousas pasan no mundo!

Señor: Vostede ten auga,

Eu teño sede.

Vostede ten cáscara

De Deus:

Súa fe no ceo

E tamén a súa mala fe:

Ten todo menos pobreza.

Se non ma merca

Chorará despois.

Non fago propaganda:

Quizais lle guste,

E a coloque a cen.

Pobreza sen probes,

os probes non cheiran ben.

Pobreza abstracta,

Sen farrapos;

Pobreza pulcra,

Nobre dereito,

Nobre o revés.

Pobreza limpa

Para ser contada,

Despois do sobremesa

E antes do café.

Señor: Que non me miras,

¡mírame un pouco!

Teño a miña pobreza

Para vostede.

¡Mellor non a vendo!

¡Mellor a regalo

Por última vez!