BUSCAR POETAS (A LA IZQUIERDA):
[1] POR ORDEN ALFABÉTICO NOMBRE
[2] ARCHIVOS 1ª, 2ª, 3ª, 4ª, 5ª 6ª 7ª 8ª 9ª 10ª 11ª 12ª 13ª 14ª 15ª 16ª 17ª 18ª 19ª 20ª y 21ª BLOQUES
[3] POR PAÍSES (POETAS DE 178 PAÍSES)

SUGERENCIA: Buscar poetas antologados fácilmente:
Escribir en Google: "Nombre del poeta" + Fernando Sabido
Si está antologado, aparecerá en las primeras referencias de Google
________________________________

viernes, 20 de septiembre de 2013

MANUEL ÁLVAREZ TORNEIRO [10.534]


Manuel Álvarez Torneiro

Nacido en La Coruña el 07 de julio de 1932 , es un periodista y poeta gallego.

Estudió en la Escuela de Estudios Comerciales Coruña. Después de realizar varios trabajos se unió a La Voz de Galicia. Fue fundador del Amanecer grupo poético de 1950 en A Coruña.
Fue nombrado miembro de honor de la Asociación de Escritores en Lengua Gallega en 2011.

Obra en galego

Poesía

Memoria dun silencio, 1982, Edicións do Castro.
Fértil corpo de soño, 1986, Sociedade de Cultura Valle-Inclán.
Restauración dos días, 1986, Sotelo Blanco.
As voces consagradas, 1992, Deputación da Coruña.
As doazóns do incendio, 1993, Sotelo Blanco.
Rigorosamente humano, 1995, Sociedade de Cultura Valle-Inclán.
Habitante único, 1997, Espiral Maior.
Luz de facer memoria, 1999, Deputación da Coruña.
Campo segado, 2001, Deputación da Coruña.
Os reinos do fulgor. Antoloxía esencial (1982-2002), 2002, Deputación da Coruña.
Epicentro, 2003, Deputación de Pontevedra.
Setembro Stradivarius, 2004, Deputación de Pontevedra.
Parábola do incrédulo, 2006, Deputación de Pontevedra.
Os ángulos da brasa, 2012, Faktoría K. Premio da Crítica de poesía galega 2012.

Obras colectivas

Alma de beiramar, 2003, Asociación de Escritores en Lingua Galega.
Antoloxía consultada da poesía galega 1976-2000, 2003, Tris Tram. Arturo Casas, editor.
Negra sombra. Intervención poética contra a marea negra, 2003, Espiral Maior.
23 poetas cantan a don Antonio Machado, 2004, Hipocampo.
Son de poesia, 2005, Edições Fluviais, Lisboa.
Poetas e Narradores nas súas voces (volume II), 2006, Consello da Cultura Galega.
Volverlles a palabra. Homenaxe aos represaliados do franquismo, 2006, Difusora.
Poemas coruñeses: antoloxía de textos poéticos dos séculos XIX e XX sobre a Coruña, 2008, Espiral Maior.

Obra en castellano

Poesía

Desnudo en barro, 1983, Sociedade de Cultura Valle-Inclán.
Cenizas en el salmo, 1985, Sociedade de Cultura Valle-Inclán.

Premios

Accésit do Premio Esquío de poesía en 1985, por Fértil corpo de soño.
Accésit no Premio Miguel González Garcés no 1992, por As voces consagradas.
Premio Esquío de poesía en 1994, por Rigorosamente humano.
Premio Miguel González Garcés no 1998, por Luz de facer memoria.
Premio da Crítica en 1999, por Luz de facer memoria.
Premio Miguel González Garcés no 2000, por Campo segado.
Premio Ánxel Casal da Asociación Galega de Editores ao mellor libro de non poesía ou teatro do 2012, por Os ángulos da brasa.
Premio da Crítica en 2012, por Os ángulos da brasa.
Premio da AELG á mellor obra de poesía do ano 2012, por Os ángulos da brasa. Ex-aequo con Boca da cobra, de Francisco Salinas Portugal.





Eterno aprendiz

“La voluntad como destino es real en mi caso. Trabajo mucho. A lo 50 años empecé la carrera como escritor. Hoy tengo diecisiete libros publicados”, cuenta a sus ochenta años quien no quiere despedirse de nada.
“Que el viaje no remate nunca para seguir aprendiendo siempre. Somos eternos aprendices”, dice y luego explica: “Te escriben un poema y te ponen: amor/ te quiero/ infinitamente/ si/ no/ me/ amas./ Este si/ no/ me/amas/ no es poesía aunque recibe premios. 
Decía Octavio Paz: “No me entregue usted en un mal poema lo que me puede decir en una buena prosa”. Y E. Carnero apuntaba: “La poesía que se queda en lo obvio es un fraude”. Huyo de ambas cosas. En eso estoy como persona. Con una conciencia. Y si no soy esto, no soy escritor. Soy otra cosa”.
Manuel Alvarez Torneiro, cuya obra ha sido traducida al inglés y al francés.



En este momento existo simplemente

En este momento existo simplemente.
Simplemente respiro, miro el árbol.
Nado sobre la calma del crepúsculo,
pronuncio este silencio, oigo el profundo
corazón que no late por un rato.

No hay una aventura que me aguarde.
No hay perro que me ladre desde un sueño.
Una mano sobre la otra. El cuerpo como lejos...

Me habita una inmóvil aspiración a ser nada,
una absorción de agosto.
Florezco en el abandono.

Casi no sé de mí si cierro los ojos.

Versión de Juan Carlos Villavicencio



Neste momento existo simplemente

Neste momento existo simplemente. 
Simplemente respiro, ollo a árbore. 
Sobrenado na calma do crepúsculo, 
pronuncio este silencio, oio o profundo 
corazón que non late por un intre. 

Non hai unha aventura que me agarde. 
Non hai can que me ladre dende un soño. 
Unha man sobre a outra. O corpo como lonxe... 

Habítame unha inmóbil aspiración a nada, 
unha absorción de agosto. 
Florezo no abandono. 

Case non sei de min si pecho os ollos.






E, sen embargo, é doce esa derrota:
dulcificada febre sobre o vidro,
chuvia que se comprace nas maceiras,
a desgana do mundo: ese pasivo
corazón de bodegas e carburos:
cinza do que abrasou o incombustible
e gozou como brasa circundando
e mesmo foi a razón de novas pascuas.

Luminoso destino entre a pobreza
sen máis palabras e sen máis milagre:
paciente, desangrada luz nas lilas,
suite da tarde dos desconsolados,
gando desmemoriado e sen morada.

Que longo ese camiño que aínda insiste
e cita polo nome e nos agarda.






PÁXINA DO SILENCIO

Velaquí o silencio
onde cazan os gatos mentres dormen,
os mapas do crepúsculo
que a luz vai cambiando,
o centeo vibrando nas chairas seculares.

   Vestíbulos de frouma.
Un souto musitado.
Franciscanos aromas de loureiros remotos.

   A emanación da tarde.

   E a repentina sombra.

E instantes que rebordan
toda meditación.

   E músicas que veñen para quedar.
Músicas de gardar
para que dalgún xeito siga vivo
o que demos por morto.




PROXECTO

Hei cerrar as axendas e facer meu o día,
volver á vocación das antigas xornadas.
Hei facer o bocexo da vella enredadeira,
comprobar se o farrapo alimentou o lume
e foron as especias vangardas do sentido.

   Hei tirar a estas augas a pedra escurecida,
confortar os meus mortos no fondal dun insomnio,
poñer en paz a herdanza que cabe nunha ollada,
desenterrar a cunca na que figura un nome
e compracerme, humano, na rosa que repite.      

(Do libro Os ángulos da brasa, editado por Kalandraka Editores. 
Col. Tambo 2012)



No hay comentarios: