Lupe Gómez
Guadalupe Gómez, más conocida por su nombre artístico de Lupe Gómez (n. Fisteus Curtis, provincia de La Coruña 1972) es una escritora, poeta, crítica literaria, animadora cultural, feminista1 y periodista gallega.
Se marchó, con trece años para estudiar el bachillerato en la ciudad capital de La Coruña, y a posteriori realizó los estudios de periodismo en Santiago de Compostela. Ha realizado colaboraciones en El Correo Gallego y en Galicia Hoxe, además de hacer artículos y críticas de libros y de teatro
OBRA:
Pornografía. Volumen 10 de Poeta en Compostela. Editor Santiago de Compostela. Concellaría de Cultura. 109 pp. ISBN 8480641525 1995
Os teus dedos na miña braga con regra. Volumen 14 de Ablativo absoluto. Edicion Literaria de Grupo Anaya Comercial, 122 pp. ISBN 8483023644 1999
Poesía fea. Editor Noitarenga, 119 pp. ISBN 8492072342 2000
Fisteus era un mundo. 2001; narrativa
Querida Uxía. Volumen 2 de Ala delta. Ilustrado por Andrea López. Edición reimpresa por Tambre, 67 pp. ISBN 8426348750 2002
Levantar as tetas. Volumen 144 de Poesía. Editor Espiral Maior. 83 pp. ISBN 8495625962 2004
Luz e Lupe. Editor L. Gómez, 291 pp. ISBN 8460982173 2005
Azul e estranxeira. Colección de poesía. Editor Ediciones de Castro, 108 pp. ISBN 8484851966 2005, Premio Eusebio Lorenzo Baleirón
O útero dos cabalos. Volumen 153 de Poesía. Editor Espiral Maior, 117 pp. ISBN 8496475042 2005
Quero bailar. Editor L. Gómez, 208 pp. ISBN 8461115015, 2006
As súas útimas obras son: en teatro Dialogos imposibeis (2011), en obras colectivas Cociñando ao pé da letra (2011) e Lois Pereiro en 17 voces (2011).
“si te enamoras
te vas y no vuelves.
O llegas
y miras todo
como una extranjera”.
"Se te enamoras
vaste e non volves.
Ou chegas
e miras todo
coma unha estranxeira".
O meu nome
Eu son unha branca
meseta sen
fala. Fago chistes
da inociencia. Non teño
as bragas rotas
porque é pecado.
O amor
O amor foi
un trallazo moi forte
que rompeu a
ventá. E quedou rota
para sempre. Eu limpei
do chan
os cristais. Corteime
con eles
en tódo los dedos.
Miña nai é tan dóce
como as bonecas
que me mercaron.
E ninguén mercou
a miña nai. Encontreina.
Subín a un autobús.
Senteime no conductor.
Díxenlle como me sentía
mentres lle rompía a radio.
Antes dicíanme
que colocase ben
unha perna sobre a outra.
Que fose feminina.
E eu nin sequera sabía
onde tiña as pernas.
No futuro
non terei traballo.
¿Como vou aforrar
para ser
a túa amiga?
Fixen a Primeira Comuñón
cunha cicatriz negra
que quedaría gravada
en min
para sempre.
Teño outras feridas
de máis cores.
Ir ás feiras
cos meus pantalóns vellos
desexando
que me merquen algo.
Que non me ispan.
Non fai falta.
É mellor
chorar
que tapar
a cara.
Deixei que el me tocase
porque me gustaba ser tocada.
Como unha frauta para un indio.
Como un instrumento dun país libre.
Pregúntome
onde estás
cando non te vexo.
É imposible
que te agaches
tanto.
Eu
saco os ollos
e dígoche
"ven verme".
E ti vésme
e disme
"pareces mellor,
pareces outra".
Vou ver as rúas
que quedaron baleiras
despois de verte.
Pregúntome se ir
Bébeda cada ti
Ou cara outro sitio.
No hay comentarios:
Publicar un comentario