Xiana Arias Rego (n. Fonsagrada, LUGO 1983) es una poeta, animadora, y periodista gallega.
Posee una Licenciatura en Ciencias de la Comunicación por la USC, y actualmente trabaja como periodista, redactora, y locutora en el Diario Cultural de la Radio Galega. Su primer poemario: Ortigas, fue ganador del Premio de poesía Pérez Parallé en el año 2006.
Realiza colaboraciones en la revista Xistral, y en la publicación Pirata en apoyo al Cineclub de Compostela, donde a su vez publicó la serie Cleo de dez a doce.
En el año 2009, con motivo de la celebración del Día das Letras Galegas, participó en el Proyecto de acción poética "A Revolta das Letras" en Santiago de Compostela.
Obras
2007. Ortigas. Espiral Maior. Volumen 180 de Espiral Maior poesía. Ilustrado por Xosé Carlos Hidalgo. 72 pp. ISBN 8496475514
2009. Acusación. Galaxia, ISBN 84986524482 en línea
Grial 187. Editor Editorial Galaxia
Nos furados da pedra, nos ollos do peixe, no espertador da mesa de noite.
Cando non estou saen de debaixo do sofá pequeñas lauras
e deambulan pola alfombra coma se fose un centro comercial.
Non tendo onde caer cando están desesperadas cófanse unhas ás outras.
Pelexan, cóspense.
Pouco a pouco tapan o sol, son coma militares disfrazados.
(De Ortigas, Espiral Maior, 2007)
Ídevos
ÍDEVOS
Pero non se van.
Non abonda con querer que pase.
Ídevos.
Quedan.
Érguense e volven sentar a gargalladas.
Agárranme da orella e dinme:
es unha estúpida se pensas que para non ver chega con pechar os ollos.
(De Ortigas, Espiral Maior, 2007)
Recoñezome na dor.
Non foi fácil ir ás festas.
Á volta pasábamos días
e noites enteiras atadas
ás patas da cama.
Non eramos lobas
pero tiñamos fame.
(de Acusación, Galaxia 2009)
QUEN foi a primeira en chorar?
A primeira en cortar a lingua?
Os gatos escapan,
perdemos o avión.
O autobús pasa cada vinte minutos.
Soubémolo polos ollos.
O verdadeiro teatro.
O que hai despois de comprender
e non transformar.
Soubémolo polas mans.
(de Acusación, Galaxia 2009)
Entrei na primeira casa.
Abrín o gas.
Puxen a tixola ao lume.
Non puiden saber
ata o segundo antes
se sería quen
de meter a man
no aceite ardendo.
Volveu aquel soño
de meter os dedos nos ollos
e berrar coma unha vaca.
(de Acusación, Galaxia, 2009)
Calquera cousa converte a unha
noutra. Era ese o grande milagre.
Boto fume.
Aquí a man. Martelo.
O Pueblo. Non hai papel.
Se estuveses…
No sofá pola tarde,
ás tres da mañá na cama,
Conducindo…
Porque
todas as puntadas
unha por unha
fan e desfán
e metida para dentro
a nova
volve ao teatro da vella.
No sofá pola tarde
as dúas
fan un cigarro.
Buscan no bolso.
Non atopan o chisqueiro.
Miran na chaqueta.
Miran na cociña.
Miran na habitación.
Miran no baño.
Volven á sala
rebuscan no bolso
atopan o chisqueiro
e
botan fume.
Asomadas á fiestra
se se esforzan un pouco
se estiran e erguen a cabeza
parecerá que a chimenea
está acesa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario